S.A. figyelmébe
Meg nem énekelt szívverések, kóbor délutánok, elmulasztott köszönések árnyékában telt a június. Ésszrevétlenül rövidült, mint hatalmas gesztenyefák árnyéka délben a parkban. Barna combú, telt mellű fruskákkal volt tele a város, ez még nem az igazi nyár, amikor szétszóródnak az apró társaságok is, átlézengett délelőttök kávéillatával, lassú délutánok poros csendjével.
Apró szemű, lassú esők mosták a járdákat langyos záporok távoli rokonai. A kirakatok nedves szemében valószerűtlenül felgyorsult a járdák déli nyüzsgése. Kutyák feküdtek a kapu elé pár órányi sütkérezésre, napszemüvegek mögé bújt arcok lesték az esőfelhőket. Az autók falakra fröcskölték az úttesten meggyűlt vizet. Napok óta nem kellett öntözni reggel az utakat. Hatalmas cseppeket riasztott minden szélrezdülés a levelekről. Tejeskávéba oldott Küküllő folyt a híd alatt, a verebek eresz alá húzódva tollászkodtak.
Aztán, ha pár napra is, meleg lett. Levetett kabátjaink zsebében maradtak az unalmas délutánok akadozó beszélgetései, meleggé lettek méla szemeink, kacér blúzok alá folyt kíváncsiságunk, és szoknyalengető mozdulataitok már nem mindig leptek meg. Könnyedén, mint a cigarettafüst, ellebegett valami. Én még őszintébb lettem, mint valaha is voltam. Életem értelmét nem elvont eszmeként láttam. Pár apró gyöngyszem volt, amit el kellett volna ragadnom. És az esti sörök mellett már nem akartuk a világot megbántani.
Rájöttem, olyasmit fogok elveszíteni, ami nem volt az enyém. Küzdenék érte, de ki mondja meg... szóval, ha jól meggondoljuk, az is veszteség, amit elszalasztunk. De álmodni azért még szabad.
Kíváncsi kutyák futkostak a parkban, a sörkertekből szétfolyt a mindenféle zene. Valahonnan, a háztetőkön túli napos oldalakról szénaillat érzett. Kinyíltak a jázminok, pedig te nem is szereted, nehéz illatukat széthordták a szelek. Pirosodott a cseresznye a magas kerítések mögött. Apró csengőket kellene felkötni, hogy a seregély és a veréb ne sebezze meg kemény, fénylő húsukat.
Olyan ez az este, mint a nedves rózsaillat. Boszorkányhajú! Holnap csókold a falra a napsugarak ízét. Füttyints kutyák után, és rá se ránts, rossz helyen is át lehet jutni a túloldalra. A hosszú utcákon kevés az ember, és a pattogatott kukorica melegét messziről megérezni.
Elbámulok, fejünk fölött a szürkeségbe meredve. A világ helyett a papírtasakot szorítom öklömbe, és elhibázom a szemetest. Ezt is észrevetted.
Volt egy Éva. Haja, mint elhanyagolt istennőké, szemébe lógott. Tudtam, még nem szeret, mégis fontosnak éreztem magam csókjai által. Tévedés volt; engedtem apró szeszélyeinek, felnőttként hallgattam gyerekes furcsaságait, néha vigasztaltam, ha rosszkedvű, kesergő napok támadták vidámságát, és fázós ujjait melengettem a tenyeremben. Másoknak szánt türelmetlen kifakadásait ámítgattam, és tizenéves kíváncsisággal ha megcélzott másokat, csigamód behúzódtam lassú éveim falai mögé. Biztonságos szerelemmé nem nőhetett vágyunk, türelmetlen világfelderítésének beálló játékosává léptem elő. Komolyan vettem, mint felnövő szerelmet, mely éretté válik, de ízére akkor már nem lehetek kíváncsi. Talán ideiglenes szerelem lehetett volna, egy igazi helyett. Pótszerelem. Helyettesítő szerető, amíg az igazi megérkezik. Vagy valami más. Erről soha nem beszéltünk, hallgatólagos megegyezésnek tűnt ritka találkozásaink eseménytelensége. Mi csak mások előtt tartoztunk egymáshoz, együtt kortyolt italok, közösen szívott cigaretták meghittnek tűnő bizalmaskodásai éltették kíváncsiságomat, hogy miért és meddig, mikor csorbul már ki egészen létjogosulatlan lelkesedésem, fületlen köcsögösködés lassú dallamával. Néha megkeresett, mintha fontosak lennénk egymásnak. És először ő csókolt meg, amikor elbúcsúzott. Néha én is vártam, ha sokáig nem találkoztunk. Nem tartottam igényt teljes figyelmére, megsérült antennákkal meredtem ismeretlen világára, és kínosan vigyáztam, ne tegyek föl neki kérdéseket. Azt gondolta, újraszervezem a világot néhány csókért. Kiütjük majd a közfalakat, egybeszakítjuk megfigyelések és meggyőződések tartományait, tágassá tesszük körülötte el nem hódított terek és partok döbbent csendjét. Visszhangok fázós remegése, rajtam könyörülő finom mosolyok árnyéka költözött álmaimba és lobbantott kedvre; türelmetlen szerelemvárások ideges játéka józanított, ha csókjait és verseit rám szabott szerelemcsírának gondoltam. Vártam, mikor lesz búcsújáték a játszadozásból, meddig ér kezem hajsimító, megtört kalandozása. Mert kegyetlennek kellett volna lennem, vágyait hangolva kinevetni magunkat és mindenkit, aki csak tud rólunk, megénekelni a mást kereső vágyat, ha már nem egymás karjába szédültünk és ne várni, már ne rá várni, mert így széppé emlékezem az első csókoktól őt is, mint más gyönyörű zuhanást valaki másba, most már tudom, így is kezdődhetett volna.