Jóformán meg sem hűlt a tavaly Ciorbea által kenyerünkre kent reform, máris bejelentette Vasile miniszterelnök, hogy valami még ennél is szexisebbre számíthatunk: jön a forró puliszka kollapszusa.
Vasile bácsi sikertől bearanyozott szájjal ment Washingtonba, de némiképp foghíjasan tért vissza, a Világbank és NVA fenegyerekeivel találkozva. Szinán pasa szerelmi kalandját élhette át, amikor azt a romántörök Barátság-hídján hátulról meglökték s a zabolátlan külföldi befektetőnek a mocsárba pottyant a fogsora.
Nem lévén mentsége, hogy a frusztráltak szelektív klubjának tagja vagy újság-bérenc, aki képes gödröket látni ott, ahol a geológus főleg csúcsokat sejt, Vasile bácsi feje tetejére állította a szónokiság előírásait az Otopeni repülőtéren, amikor bejelentette nekünk, hogy a külföldiek azt mondták volna neki, nem időszerű helikoptereket vásárolnunk, ha lyukas a gatya a seggünkön, továbbá, mit köntörfalaznánk: "Néhány perc múlva a tizenkettedik órában vagyunk", "Romániát a fizetésképtelenség beállta fenyegeti", "Ha nem vezetjük be a szükséges reformintézkedéseket, eljátsszuk az utolsó esélyt egy, a '30-as gazdasági válság méreteihez hasonló krízis elkerülésére".
Ehhez hasonló lázító nyilatkozat után egy normális országban a tűzoltóknak kellene hatalomra kerülniök, a csődbe jutott bankárok druzsbával vágják fel ereiket, az Egyházak Bankja piacra dobja utolsó bűzös tömjén-tartalékait és gyertyáit, a grivicai műhelyek sztrájkolói kiváltanák (utalás az 1933-as vasutas sztrájkra; Vasile Roaitã fiatal áldozata volt az eseménynek) Roaitã szirénáját a bizományiból, még Ion Ratiu, a gentleman is megundorodva visszaszökne Londonba, bőröndjében Ion Cristoiuval (Ion Ratiu Londonból 1989 után hazatelepedett parasztpárti politikus, lapjának, a Cotidianulnak igazgatójává Ion Cristoiut, az Evenimentul zilei korábbi vezetőjét nevezte ki), kínainak álcázva, hogy felélessze a Temze parti sajtót. Hangsúlyoztam, egy normális országban, de nem nálunk, ahol az abnormitás a túlélés szertelen formája lett. Mert a feltételezett halotti mise, melyen Vasile úr körülbelül 22 millió résztvevőre számított, egyik napról a másikra intim összejövetellé alakult át, amely alkalommal az ötvenhatodik (Radu Vasile 56. születésnapját ünnepelték Amerikából való hazatérte után, a Victoria palotában) parasztpárti hóvirágszálat tűzték a bomblyukukba, erre pezsgőt bontottak, elnöki üdítővel koccintottak, szuronyt és bicskát ajándékoztak, Vasile maga pedig lenyűgözően pöfékelt, ügyesen tartva a szivart export-foghúsához szorítva.
Ha ahelyett, hogy az elkerülhetetlen gazdasági kollapszusról s a '30-as évekről beszél, inkább odadugja a bőrszivart, ahova mi gondoljuk, a nyomdagépek úgy zakatoltak volna, mint az arató-cséplők, s mai napig nem sikerül a sajtoló munkásoknak betakarítani a termést a fenséges esemény után.
Románia összeomlásának viszont egy miniszterelnök szájában még annyi időre sincs esélye, mint egy bőrszivar-slukknak.
Mert, miután Vasile jóslatot mondott az egész repülőtérnek, a lej az érzéketlen , ahelyett, hogy zuhant volna, megállapodott a RASDAQ úr (Bukarestben működő börze) és Börze asszony vállán, fütyült rá, hogy mit mondott a miniszterelnök, a grivicai neosztrájkolók elfoglalták megszokott helyüket a tévé-sorozatokban, a diaszpóra pátriárkája, Ion Ratiu őszentsége háborítatlanul emésztette tovább a káposztát, csupán a Cotidianul műhelyében élezte kissé jobban Cristoiu úr az osztályharcot. És ennyi. (Academia Catavencu, 1998. okt. 1319.; VIII. évf., 41.)
Kántor Erzsébet fordítása